zondag 6 november 2011

inhaalmanoeuvre

Hoe breng ik onder woorden wat er sinds 13 oktober gebeurde? Beginnen bij het begin? Het aandurven om ook over de minder goede dingen te schrijven? Alé hop dan maar.

Afscheidsfeest op 12 oktober

Indi geniet met volle teugen van de aandacht, de cadeautjes en de pannenkoeken. Sien, Noah en Agnes zijn er ook. De begeleiders van het CKG zorgen voor leuke spelletjes. We amuseren ons allemaal en laten een opgewekte Indi achter.

Gesprek met de consulente van de jeugdrechter op 13 oktober 

Frankrijklei 38. We stappen te vroeg uit de lift, nemen de trap en staan voor een gesloten deur. Op elke verdieping zijn de toegangsdeuren potdicht, behalve op het gelijkvloers. We nemen opnieuw de lift. Dit keer belanden we zonder omwegen op de vierde verdieping. 


In de wachtzaal zit een koppel dat te blank is om Indi's ouders te zijn. Even later stappen ze binnen. Geen oogcontact. Ik profiteer nog even van mijn anonimiteit om hen te observeren. E van de pleegzorgdienst geeft ons een hand en stapt dan op de ouders af. 

"How are you?"
"Fine"


Geen oogcontact. Geen nieuwsgierige blikken in onze richting.


L van de pleegzorgdienst komt als laatste binnen in de wachtzaal. 
Ann, de consulente van de jeugdrechter, begroet alle aanwezigen en begeleidt ons naar een vergaderlokaal.


Wat dan gebeurt, durf ik te benoemen als een voor mij traumatische ervaring. De papa begint te razen. Hij is kwaad en gefrustreerd over misverstanden en foute communicatie. De pleegzorgplaatsing heeft hij verkeerd begrepen. Hij ging ervan uit dat we alleen in het weekend voor Indi zouden zorgen en dat hij in de week verder in het CKG zou wonen. Hij is Indi op een woensdag komen bezoeken in het CKG. Indi was er niet. Op stap met ons. Hij vertelt over de problemen die hij in het verleden heeft gehad, maar die nu zijn opgelost. Hij houdt van zijn zoon en wil dat hij zo snel mogelijk thuis komt wonen.


Ann, L en E bieden weerwerk. De papa wil het lokaal verlaten. De mama praat de papa terug in zijn stoel. Er volgen monologen. Niet altijd even verstaanbaar. Verwijtend. Wij zitten erbij en kijken ernaar.


De ouders verlaten het lokaal zonder dat er een duidelijke bezoekregeling is overeengekomen. Wel krijgen ze de toelating om Indi bij ons op te halen op zaterdag 22 oktober om 11 uur voor een familiefeest. Ze moeten hem op zondag om 11 uur terugbrengen.

L zal een bezoekregeling op papier zetten en aan alle partijen bezorgen. Ze merkt dat ik onder de indruk ben, ziet mijn rode kop.


Intussen sms't dochter Elke. We hebben een afspraak in de hal van het centraal station. Ik sms terug dat ik een beetje vertraging heb. 


Ann leest het dossier voor. Bij het horen van elke nieuwe tegenslag in Indi's jonge leventje voel ik mij dieper wegglijden in onmacht en woede. Ik neem afwezig afscheid.


Elke heeft een rotdag achter de rug. Ze gaat sinds september naar een nieuwe school. Die valt zodanig tegen dat ze mij smeekt om nog van school te mogen veranderen. Ik sta er open voor, maar ben nog absoluut niet bekomen van de Frankrijklei. Elke voelt dat ze onvoldoende tot me doordringt. We krijgen ruzie.


De verhuis op 14 oktober


Gelukkig moet ik vandaag niet werken. Ik huil, vloek en tier zowat de hele dag. Onmacht en woede om wat Indi als baby en peuter is overkomen. Ik contacteer Elke's huidige school en een potentiële nieuwe school. Maandag gaan we in beide scholen op gesprek.


Als we vertrekken om Indi van het CKG af te halen, voel ik mij leeg en uitgeput.


Indi's speelgoed, favoriete boeken en kledij staan netjes ingepakt in dozen. Het boek van de dikke vette pannenkoek is vermist. Als het boven water komt, zullen ze het voor Indi bijhouden. 

We krijgen Indi's plakboek mee. Het bevat een foto en een persoonlijk afscheidswoord van iedere begeleider, tekeningen en schrijfsels van de kinderen. Het is prachtig. Hier gaat hij later veel plezier aan hebben! 
We krijgen ook een cd-rom mee met foto's en een filmpje. We bekijken het montagewerk op de televisie, samen met de kinderen en de begeleiders. Zoveel mooie herinneringen. 


Indi wisselt vrolijk lieve woorden, knuffels en kusjes met iedereen. Dan vertrekken we. Twee begeleiders wuiven ons uit aan de voordeur. Het doek valt.

Nieuw gezinsleven


Het is zoeken naar evenwicht in onze nieuwe gezin. Indi tast constant de grenzen af. We zorgen voor structuur en proberen met zijn allen één lijn te trekken. Moeilijke oefening.

De gesprekken op maandag leiden tot een verandering van school voor Elke. 

Zitting jeugdrechtbank op 18 oktober 

Hoewel we geen uitnodiging op papier kregen, vinden we vlot onze weg naar de juiste locatie in het justitiepaleis. Papa, mama en zusje arriveren. We wachten samen op de advocate van Indi. Als zij arriveert, kan de zitting beginnen.

De jeugdrechter, een pittige jonge vrouw, bekijkt ons met strenge blik en vraagt wie wij zijn. In haar dossier vindt ze niets terug over een pleegzorgplaatsing. Ze vindt het schandalig dat er beslissingen achter haar rug werden genomen en schrikt nog meer als we vertellen dat Indi intussen al bij ons woont. Ze schort de zitting tijdelijk op.

Als ze de ontbrekende documenten te pakken heeft gekregen, mogen we opnieuw binnenkomen. Uiteindelijk wijst ze Indi voor een jaar aan ons toe. Oef!


Eerste bezoekweekend op 22 oktober


We brengen een opgewonden Indi naar de ouderlijke woonst. Hij houdt de hele autorit lang wijs- en middenvinger van beide handen gekruist, maar wil niet vertellen waarom. 


Hij begroet enthousiast mama, broer en zus. De kinderen starten hun spel. Wij vertrekken met een goed gevoel. 


Op zondag krijgen we een jongen over de vloer in Bollywoodoutfit met een enorme teddybeer in zijn armen. Mama, zusje, halfbroer met partner en halfzus zijn erbij. We praten nog even over het bezoek. Als mama Indi knuffelt ter afscheid, huilt hij hartstochtelijk. De halfzus huilt mee. Ik moet mijn lichaam in de strijd gooien om Indi van zijn mama af te plukken. Even later sta ik met een schoppende, slaande, schreeuwende, jammerende kleine jongen in mijn armen. We houden hem in bedwang, krijgen enkele rake klappen en laten hem dan op de zetel liggen. Na een kwartier geeft hij de strijd op. Hij ligt stilletjes voor zich uit te staren. We dringen niet tot hem door. Elke wel. 


Mijn uitstapje met Elke komt in het gedrang. We krijgen opnieuw ruzie, maar gelukkig strijken we de plooien snel glad en kunnen we toch nog op stap als Indi slaapt.


Laatste week in de oude school


Indi vraagt veel negatieve aandacht op school. Hij krijgt de kans om zijn verhaal te doen en uit te huilen bij de zorgleerkrachten. De juf zet hem in de bloemetjes, bundelt tekeningen van de klasgenootjes en maakt met de kinderen een leuke poster met handafdrukken van iedereen. Indi weigert om er ook maar één blik op te werpen. Als ik hem van school haal, blijft het afscheidscadeau achter in de klas. 

Bezoekregeling


De brief met de bezoekregeling ziet er als volgt uit:

Hier volgen de data van de bezoeken. Volgende weekends gaat Indi naar de ouders van vrijdagavond 18 uur tot zondag 17 uur. De ouders staan in voor het vervoer tijdens deze weekends.

- vrijdag 4 november t.e.m. zondag 6 november 2011
- vrijdag 25 november t.e.m. zondag 27 november 2011
- vrijdag 16 december t.e.m. zondag 18 december 2011
- vrijdag 6 januari t.e.m. zondag 8 januari 2012

We zijn verbaasd over de uitbreiding naar vrijdagavond. Dat kwam niet ter sprake tijdens het gesprek met de consulente. We besluiten ons bij de regeling neer te leggen.
 
Herfstvakantie



Op maandag komen Sien en Noah spelen. We trekken naar een speelplein (mét buis) en ravotten in het bos. 
Tijdens 'schipper mag ik overvaren' vind ik eindelijk mijn drijfveer terug! 





Op dinsdag krijgen we bezoek van mijn vriendin. Het klikt meteen tussen haar en Indi. Samen leggen we hem in bed. 


Op woensdag gaan we naar Bobbejaanland. Indi belt 's morgens naar het CKG om het aan te kondigen en 's avonds belt hij nog eens om zijn relaas te doen.

























Op donderdag doen we rustig aan. Elke moet studeren. 
Indi's mama belt ons op. Ze kan Indi niet om 18 uur komen halen omdat de nachtwinkel op dat uur open gaat. Ik lees haar de brief voor met de bezoekregeling, vertaal deze nog eens naar het Engels en zeg haar dat wij de regeling strikt moeten respecteren. Ze neemt hier geen vrede mee en zal contact opnemen met de pleegzorgdienst en de consulente. Als ze Indi aan de lijn heeft, vertelt ze hem dat ze misschien niet kan komen. 
Ik neem uitgebreid de tijd om Indi uit te leggen waarom zijn mama misschien niet kan komen, waarom hij niet thuis mag wonen en waarom hij bij ons is. Ik vertel dat de jeugdrechter de baas is en dat we allemaal moeten doen wat zij zegt. 
"Mag ik dan nog eens in het CKG slapen?"
"Dat gaat niet lukken. Een ander kindje slaapt nu op je kamer. We zullen nog eens op bezoek gaan, vind je dat goed?"
"Ja! Dan ga ik vertellen dat ik bij mama en papa ga wonen. Wat gaan jullie met mijn bed doen als ik terug bij mama woon?"
"Oh, misschien verkopen of weggeven."
"Nee nee, je moet naar het CKG een ander kindje halen. Ali wil wel!"
"Weet je nog hoe die mij heeft ondergesabberd?"
"Ja, hahahaha."


Als Indi eindelijk slaapt, mail ik Ann over het telefoontje van de mama.



Op vrijdag belt Ann. We moeten ons strikt aan het afgesproken uur houden. Ze heeft dit telefonisch aan de papa meegedeeld, maar die heeft boos ingelegd. Later mailt ze dat ze de mama te pakken kreeg. Zij reageerde rustiger en beloofde Indi op het afgesproken uur op te halen.


Om Indi een beetje afleiding te bezorgen, gaan we zwemmen.


Stipt om 18 uur staan de papa en het zusje aan de deur. Indi vertrekt vrolijk. Drie minuten lang heb ik hartkloppingen. 


Sien's mama Agnes en ik treffen elkaar in ons stamcafé. Heel toevallig delen wij deze gezellige stek al jaren zonder elkaar te kennen. We voelen er ons allebei geliefd en geborgen. We spelen pool en laten ons tot twee maal toe door de tegenpartij afdrogen.


Op zaterdag voel ik mij down. Niet leuk voor mijn huisgenoten! 's Avonds gaat Elke naar haar papa en wij gaan dineren bij onze collega-pleegouders Tim en Sam. We vertellen ons verhaal en vinden troost en steun bij deze goede vrienden. Zij geven ons het gevoel dat we er niet alleen voor staan.

En dan is het alweer zondag

Sam slaagt erin mij te motiveren om opnieuw te bloggen.

Lieve sympathisanten, het is een hele brok lectuur geworden over een moeilijke periode. Een inhaalmanoeuvre. Bedankt voor de luisterende oren en de lezende ogen!

Liefs

Dine
 

6 opmerkingen:

  1. Het is geen gemakkelijke periode voor jullie, maar Indi zal er sowieso beter uitkomen. Geniet van de mooie momenten die jullie toch hebben samen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is idd een hele boterham. Ik kan me voorstellen dat jullie het iets makkelijker hadden verwacht. Voor Indi zal het ook niet makkelijk zijn en heel verwarrend. Maar gelukkig heeft hij jullie om houvast te bieden. Ik duim heel erg hard dat alles in de toekomst beter mag gaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het is een lastige periode voor jullie en voor Indi. Hoe kan zo'n kleine jongen het allemaal in zo'n korte periode vatten? Een andere school, een ander leven in een nieuw gezin, terwijl zijn mama en papa ( met ook nog een andere cultuur) nog leven. Erg verwarrend.
    Ik duim mee dat het beter zal gaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Je hebt het prachtig samengevat en verwoord. Hopelijk krijgen jullie snel duidelijkheid en steun vanuit de professionelen langs de zijlijn. Dit is héél belangrijk en kan het verschil maken. Ondertussen bieden jullie Indi warmte, structuur en geborgenheid. Doe zo voort! Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dank jullie voor de bemoedigende woorden. We hebben het moeilijk gehad, maar zien het al wat minder somber in. Steun is oh zo belangrijk!

    X

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hallo Nadine, ik heb net je nieuwe blogbericht gelezen, glanzende ogen krijg ik ervan. Allemaal heel erg ingewikkeld voor mij. Een mens doet (soms)wat hij moet doen. Enzo doen jullie dit allemaal. Als ik enigsinds een steun kan zijn weet dan dat ik er nog steeds ben. Ergens op de achtergrond, uit de vorige eeuw, in een ver verleden en het grensgebied. Doe zo voort en warme groetjes voor jullie beiden en de kinderen.
    Dikke knuffel.
    Pascal

    BeantwoordenVerwijderen