de rode loper

Vorige zondag zetten pleegouders in Vlaanderen hun deuren open. Je kon bij het pleeggezin thuis kennismaken met pleegzorg. Bij elk pleeggezin was ook een begeleider aanwezig van de pleegzorgdienst. Om het plaatje voor de bezoeker compleet te maken.

De affiche vind ik schattig. Indi staat er ook tussen. Ik zou op ieder figuurtje wel een naam kunnen plakken. In de begeleiding van jonge kinderen werkt men vaak met playmobil. Deze methodiek maakt de verhoudingen tussen de verschillende betrokkenen duidelijk en brengt de dialoog op gang.

De ervaren pleegmoeder die onze 7-stap mee begeleidde, Anna, rolde ook de rode loper uit. De bijna volwassen pleegkinderen in haar gezin waren bijzonder relaxt en bereid om de bezoekers uitgebreid te woord te staan. Mooi zo!

Ik rol de virtuele rode loper uit: vrienden van vrienden, Iris en Leo, die overwegen om pleegouder te worden, vonden de weg naar deze blog. Ze hebben intussen hun kandidatuur ingediend en wachten nu op het vervolg. Met Iris mail ik regelmatig. Ik vat haar relaas van afgelopen zondag samen:

We bezochten, in het verre Limburg, een gezin met vier pleegkinderen. De pleegouders zijn dertigers, zonder eigen kinderen. Ze doen al acht jaar aan pleegzorg. We krijgen een eerlijk antwoord op onze vragen, ook als het niet zo positief is. Al loopt het soms moeilijk, ze zouden het zeker opnieuw doen.
Een mooie anekdote is dat de oudste geen papa en mama zegt, maar in de klas altijd praat over zijn 'ouders'. Niemand van de leerlingen en leerkrachten weet dat hij een pleegkind is. Er is dus toch hechting, ook al laat hij het niet zien.

De begeleidster van de pleegzorgdienst vertelt dat een volledig bezoekrecht altijd loopt van zaterdag 11 uur tot zondag 16 uur. Ik zeg dat ik iemand ken bij wie het bezoek start op vrijdag 18 uur. Ze kan het bijna niet geloven. Verschillen de regels in Limburg zo veel van die in de provincie Antwerpen? Ik weet dat de provincie Limburg heel hard rond pleegzorg werkt. Meer dan de provincie Antwerpen.

Er komt nog een gezin op bezoek, waarvan de mama zelf in een pleeggezin heeft verbleven. Ze denkt er heel positief aan terug en heeft nog contact met haar pleegouders. Ze droomt ervan zelf pleegmama te worden. Iedere dag ziet ze aan de school van haar dochter kinderen, die terug naar de instelling moeten. Dit geeft de doorslag om de stap te zetten. 

Door dit bezoek staan we er nog veel positiever tegenover dan eerst. We hebben allebei het gevoel dat het goed is dat we de stap naar pleegzorg hebben gezet.

Iris, het is fijn om jullie stappen in de pleegzorg vanop afstand te kunnen volgen. Ik wens jullie veel leerrijke en boeiende momenten tijdens de voorbereiding. Ik wil aan de virtuele zijlijn blijven staan om jullie verhaal te zien groeien tot iets moois, waar ik mijn kleine bijdrage aan heb kunnen leveren. De pleegzorgwereld is klein, dus wie weet komen we elkaar eens in het echt tegen!

Liefs

Dine

derde bezoekweekend

Terwijl we wachten op het belsignaal, zitten manlief en ik met Indi op de zetel. Mijn maag zit in de knoop. Angst. Zorgen ze daar goed voor hem? Zal hij zondag opnieuw boos zijn als mama hem bij ons moet achterlaten? Gaan we dan afdoende kunnen uitleggen waarom hij (nog) niet thuis kan wonen?

Ik bestel alvast online een hulpmiddel: 'Ik ben een pleegkind' van Karien Dieltiens. Een voorleesboek voor kinderen vanaf 5 jaar.

Omdat het niet goed gaat met zijn moeder, woont Lorenzo tijdelijk in een pleeggezin.
Hij vindt het niet fijn, mist zijn hond, mama en broer. Zijn pleegouders en hun dochtertje Claartje doen hun best om het prettig te maken, maar Lorenzo is stil en verdrietig. Beetje bij beetje slaagt Claartje er in om met Lorenzo te praten en te spelen. Wanneer hij jarig is, wacht hij vol ongeduld op zijn mama. Ze komt niet. Om zijn ontgoocheling op te vangen, organiseert pleegpapa Tom een verrassing: ze gaan een voetbalmatch bijwonen en daarna gaan ze Lorenzo’s hond ophalen. Wanneer Claartje daardoor jaloers wordt, is het de beurt aan Lorenzo om te troosten.

 

Een pleegkind in huis halen is geen gemakkelijke opdracht. Het gezin moet zich aanpassen aan de nieuwkomer, die meestal niet gelukkig is met de situatie. Lorenzo mist zijn familie, maar merkt dat het in zijn nieuwe gezin best meevalt. Toch blijft elke dag een verrassing. Voor beide partijen.
Dit boek probeert een realistisch beeld te geven van wat pleegzorg kan inhouden. De belevenissen van Lorenzo zijn uit het leven gegrepen. De emotionele wervelstorm waarin pleegkinderen zich bevinden, is niet te onderschatten.

Lezen en schrijven zijn ideale bezigheden om mijn zinnen te verzetten. Verder wacht er nog de afwas, was, strijk, kuis en de boodschappenlijst. Ik ben vroeg wakker en begin aan alles tegelijk. Chaos in mijn hoofd betekent chaos in huis en eindigt meestal met hoofdpijn en een hoop halfafgewerkte projecten. De beste manier om dit te voorkomen, is het opstellen van een takenlijst en die één voor één af te werken. Daarbij zet ik de kookwekker op 15 minuten. Tot die afloopt, mag ik niets anders ondernemen dan de huidige taak. 

On your marks ... get set ... go!



 

terugkomavond

De dikke mist kort onze reistijd niet in, waardoor we als eersten arriveren. 

Samen met Ilse en Gerda van de pleegzorgdienst zitten we met 23 enthousiaste mensen rond de tafel: acht koppels, één pleegmoeder van wie de partner thuis is bij de kinderen, en vier alleenstaande pleegmoeders. Twee koppels en een pleegmoeder kennen we al van de 7-stap.

Als opwarmer vragen Ilse en Gerda om een kaartje uit te kiezen dat ons als pleeggezin typeert. Impulsief gaan we voor een theater, maar bij nader inzien kiezen we voor een folder met informatie over alle zwembaden van de stad. Zwemmen is een belangrijke zondagvoormiddagactiviteit. Indi is in één maand geëvolueerd van angstig kantzitterje naar onvervaarde duik- en glijdurfal. 

Ilse vraagt iedere deelnemer om zichzelf en het pleeggezin voor te stellen en de keuze van het kaartje te duiden. De symboliek is soms knap gevonden. Zo kiezen Sam en Tim voor een foto van twee lieveheersbeestjes op een tak met twee grote dauwdruppels en één kleine, die nog moet groeien. Een pleegmoeder vertelt een anekdote bij de door haar gekozen afbeelding van een kom spaghetti met daarbovenop een poes. De lachsalvo's bepalen de sfeer voor de rest van de avond. 


Bij de volgende opdracht krijgen we een roze en een gele post-it. Op de gele noteren we de 'deugddoeners'. Op de roze de 'energievreters'. We kleven onze post-it's netjes gegroepeerd op het bord. Er volgt een levendig rondetafelgesprek. Als we praten over dingen die moeilijker lopen, is er veel herkenbaarheid. Het is verrijkend te vernemen hoe anderen soortgelijke problemen hebben opgelost. 


Een frustratie die alle pleegouders delen, is het ontbreken van telefoonpermanentie in het weekend. Wie met een acuut probleem zit, vindt het niet fijn om een antwoordapparaat aan de lijn te krijgen. 
Ilse en Gerda erkennen de problematiek. Het is echter niet gemakkelijk om weekendpermanentie georganiseerd te krijgen. 'We nemen het mee naar de bevoegde instanties', is het enige wat zij eraan kunnen toevoegen.


Net als in de 7-stap is de avond veel te snel voorbij. We praten nog na met Jan en Lien, een sympathiek jong koppel. Jan noemt de groep pleegouders nuchter en humoristisch. Hij vertelt dat hij zijn mening over zelfhulpgroepen dient bij te stellen. De kracht van de groep is duidelijk doorgedrongen!



'Het kan deugd doen om ervaringen te delen met elkaar', stond in de uitnodiging voor deze terugkomavond. En of dat deugd kan doen! Wat mij betreft, mag dit zich wekelijks herhalen. Neem dat gerust mee naar de bevoegde instanties...

boelie

Zaterdag haalt Sam Elke op om te babysitten. Indi begroet haar met een uitbundige 'dag boelie'. Als hij dat kooswoordje gebruikt, mag je er zeker van zijn dat hij je aardig vindt. 

We vragen Sam of zij en Tim maandag naar de terugkomavond van de pleegzorgdienst gaan. Ze valt uit de lucht. Geen uitnodiging ontvangen! We checken of ze de handleiding voor pleegouders kent. Negatief. Ondernemende Sam gaat de dienst vragen om voor maandag twee extra plaatsen te voorzien. De handleiding kopiëren we wel even.

Indi vindt het niet leuk dat Elke en Sam vertrekken. Hij houdt hen allebei in een wurggreep. Als we buiten staan om de dames uit te wuiven, heeft de hele straat het gehoord. De buren moeten erom lachen. 

Indi heeft van die dagen dat zijn decibels overdreven hoog zijn en we de term 'ADHD' in de mond nemen. Morgenochtend gaan we zwemmen. In de namiddag zijn we uitgenodigd in Sint-Niklaas voor een bezoek aan Sinterklaas. Met al die zwarte pieten in de buurt zingt hij vast een toontje lager!

constructieve reconstructie

Vrijdagavond komt L van de pleegzorgdienst langs. Twee bezoeken deze week. Fijn! We hebben daar best wel behoefte aan. Indi stelt er zich geen vragen bij. Hij vindt zijn computerspelletje veel interessanter. 

We reconstrueren de afgelopen weken, zoeken verklaringen voor wat misliep. Open en eerlijk. Daardoor valt er soms een hard woord. L lijkt het te kunnen verteren en laat zich van haar professionele kant zien. Ze belooft onze bevindingen mee te nemen naar het teamoverleg, waar ze samen met Sandrine zal bekijken hoe het verder kan met onze begeleiding. 

L heeft de handleiding voor pleegouders meegebracht. Ze neemt de tijd om de inhoud te overlopen. 
Ze verlaat ons met de belofte dat ze begin volgende week gaat bellen.

een frisse start

Dinsdag 15 november. Een vrije dag. Agnes komt op de koffie. We vinden opnieuw raakvlakken: ook zij is gepassioneerd bezig met de Nederlandse taal. Ze droomt ervan een roman uit te geven. Doen! 

We praten over Indi en over onze eigen jeugdjaren. Ik toon Indi's kamer. Agnes vindt dat we goed bezig zijn. Ze geeft mij een pluim, die mijn vleugels sterker maakt. Bedankt, lieve engel!

Sandrine van de pleegzorgdienst komt 's avonds langs. Indi gedraagt zich wild en luidruchtig. Hij zegt: "alles gaat goed, ga maar weg".

Elke stopt Indi in bed terwijl mijn man en ik vertellen over de afgelopen weken, over het contact met de ouders, met de pleegzorgdienst en met de diensten van de jeugdrechter. 

Door een samenloop van omstandigheden is er heel wat misgegaan. Informatie die ons niet heeft bereikt, informatie die de jeugdrechter niet tijdig ontving en een hoop onduidelijkheden. Een opeenstapeling van frustraties.

We horen voor het eerst over een documentatiemap voor startende pleegouders. Verder bestaat er een kinderteam, dat het traject van het pleegkind begeleidt via observatie, spel, teamgesprekken en doorverwijzing. Gedaan met mijn nachtelijke gepieker over mogelijke begeleiding voor Indi. De oplossing lag voor mijn neus!

Als Sandrine afscheid neemt, voel ik mij opgelucht. Er is een groot gewicht van mijn schouders gevallen. We gaan samen met de pleegzorgdienst een inhaalbeweging uitvoeren. We kijken vooruit en hebben opnieuw vertrouwen in de toekomst. We nemen een frisse start.

een engel in de herfstzon

Donderdagochtend 10 november. Ik babbel met Pat, mama van Bie. 

Keuvelende mama's aan de schoolpoort. Ik zag ze vroeger vaak in mijn ooghoeken terwijl ik naar het werk spurtte. Vandaag ondervind ik de bizarre luxe van een gesprek zonder de stress van tijdslimieten. De herfstzon zorgt voor extra comfort. Pat laadt mij op met energie. Ze is een engel.

Ik breng het grootste deel van de dag door op de boekenbeurs. Heerlijk!

Voor ik Indi van school haal, wip ik de Delhaise binnen. Mijn gsm gaat af. Sandrine van de pleegzorgdienst stelt zich voor. De vraag hoe het met ons gaat, werkt als een rode lap op een stier. Ik begin te razen over de moeilijke momenten van de afgelopen weken, het tekort aan steun van professionelen en de frustraties die hieruit zijn ontstaan. Sandrine luistert rustig en stelt voor dat ze zo snel mogelijk bij ons langskomt. We maken een afspraak: dinsdagavond om 18.30 uur.

Ik bel mijn man met het nieuws en verlaat de winkel zonder aankopen. Indi en ik doen het straks wel samen.

Eindelijk, een maand na de pleegzorgplaatsing, krijgen we ons eerste huisbezoek. Zo hoort het niet! Uiteraard zijn er excuses en verzachtende omstandigheden. 

We duimen dat er vanaf dinsdag een intensievere communicatie van start kan gaan. We hebben veel steun gehad aan onze familie, vrienden, kennissen en collega's, maar daarbovenop hebben we nood aan professionele begeleiding.

Het kan vanaf dinsdag alleen maar beter gaan...

Indi's eerste songtekst

de zon is al gekomen

maar de warme winter ook

en de sneeuw

oh ja het wereld

en de zon ook

en het wereld komt

de winter en de sneeuw

en de zon

en de warme winter ook

tondeuse

Lieve Indi


Zondag sta je samen met mama 20 minuten vroeger dan afgesproken aan de deur. Papa, broer en zus wachten in de auto. Ik schrik me te pletter. Je schattige krullen zijn weg! Mama heeft de tondeuse op je losgelaten. 


Je schopt niet de scène van de vorige keer. Na een huilbui van drie minuten ben je alweer opgewekt. Je stelt me opnieuw dezelfde vragen. Ik toon je een fragment uit 'de rechtbank' zodat de jeugdrechter en de advocate ook voor jou een gezicht krijgen. 
We kijken naar 'de kleren van de keizer', eten worst met broccoli en spelen dokter bibber en memory. Jij wint. Dan stopt Elke je in bed. 


Maandagochtend doe je vlotjes wat ik je vraag. We hebben alle tijd. De nieuwe school begint pas om vijf voor negen. We fietsen er naartoe. Je maakt kennis met juf Rani, met de directrice en met je nieuwe klasgenoten. Iedereen is heel lief voor je. Op juf Rani's schoot laat ik je met een gerust gevoel achter.


Lieverd, het grote avontuur van nieuwigheden is zo goed als achter de rug. Nu gaan we routine in ons gezinsleven kunnen brengen. Uiteraard met respect voor de bezoeken aan je ouders.


Ik begin aan mijn laatste week pleegzorgverlof. Het is een bewogen periode geweest. Een paar keer ben ik emotioneel diep gegaan en leek ik mijn drive te zijn verloren. Vandaag heb ik het gevoel dat alles in zijn plooi valt, dat de dingen zijn zoals ze moeten zijn.


Liefs


Dine

inhaalmanoeuvre

Hoe breng ik onder woorden wat er sinds 13 oktober gebeurde? Beginnen bij het begin? Het aandurven om ook over de minder goede dingen te schrijven? Alé hop dan maar.

Afscheidsfeest op 12 oktober

Indi geniet met volle teugen van de aandacht, de cadeautjes en de pannenkoeken. Sien, Noah en Agnes zijn er ook. De begeleiders van het CKG zorgen voor leuke spelletjes. We amuseren ons allemaal en laten een opgewekte Indi achter.

Gesprek met de consulente van de jeugdrechter op 13 oktober 

Frankrijklei 38. We stappen te vroeg uit de lift, nemen de trap en staan voor een gesloten deur. Op elke verdieping zijn de toegangsdeuren potdicht, behalve op het gelijkvloers. We nemen opnieuw de lift. Dit keer belanden we zonder omwegen op de vierde verdieping. 


In de wachtzaal zit een koppel dat te blank is om Indi's ouders te zijn. Even later stappen ze binnen. Geen oogcontact. Ik profiteer nog even van mijn anonimiteit om hen te observeren. E van de pleegzorgdienst geeft ons een hand en stapt dan op de ouders af. 

"How are you?"
"Fine"


Geen oogcontact. Geen nieuwsgierige blikken in onze richting.


L van de pleegzorgdienst komt als laatste binnen in de wachtzaal. 
Ann, de consulente van de jeugdrechter, begroet alle aanwezigen en begeleidt ons naar een vergaderlokaal.


Wat dan gebeurt, durf ik te benoemen als een voor mij traumatische ervaring. De papa begint te razen. Hij is kwaad en gefrustreerd over misverstanden en foute communicatie. De pleegzorgplaatsing heeft hij verkeerd begrepen. Hij ging ervan uit dat we alleen in het weekend voor Indi zouden zorgen en dat hij in de week verder in het CKG zou wonen. Hij is Indi op een woensdag komen bezoeken in het CKG. Indi was er niet. Op stap met ons. Hij vertelt over de problemen die hij in het verleden heeft gehad, maar die nu zijn opgelost. Hij houdt van zijn zoon en wil dat hij zo snel mogelijk thuis komt wonen.


Ann, L en E bieden weerwerk. De papa wil het lokaal verlaten. De mama praat de papa terug in zijn stoel. Er volgen monologen. Niet altijd even verstaanbaar. Verwijtend. Wij zitten erbij en kijken ernaar.


De ouders verlaten het lokaal zonder dat er een duidelijke bezoekregeling is overeengekomen. Wel krijgen ze de toelating om Indi bij ons op te halen op zaterdag 22 oktober om 11 uur voor een familiefeest. Ze moeten hem op zondag om 11 uur terugbrengen.

L zal een bezoekregeling op papier zetten en aan alle partijen bezorgen. Ze merkt dat ik onder de indruk ben, ziet mijn rode kop.


Intussen sms't dochter Elke. We hebben een afspraak in de hal van het centraal station. Ik sms terug dat ik een beetje vertraging heb. 


Ann leest het dossier voor. Bij het horen van elke nieuwe tegenslag in Indi's jonge leventje voel ik mij dieper wegglijden in onmacht en woede. Ik neem afwezig afscheid.


Elke heeft een rotdag achter de rug. Ze gaat sinds september naar een nieuwe school. Die valt zodanig tegen dat ze mij smeekt om nog van school te mogen veranderen. Ik sta er open voor, maar ben nog absoluut niet bekomen van de Frankrijklei. Elke voelt dat ze onvoldoende tot me doordringt. We krijgen ruzie.


De verhuis op 14 oktober


Gelukkig moet ik vandaag niet werken. Ik huil, vloek en tier zowat de hele dag. Onmacht en woede om wat Indi als baby en peuter is overkomen. Ik contacteer Elke's huidige school en een potentiële nieuwe school. Maandag gaan we in beide scholen op gesprek.


Als we vertrekken om Indi van het CKG af te halen, voel ik mij leeg en uitgeput.


Indi's speelgoed, favoriete boeken en kledij staan netjes ingepakt in dozen. Het boek van de dikke vette pannenkoek is vermist. Als het boven water komt, zullen ze het voor Indi bijhouden. 

We krijgen Indi's plakboek mee. Het bevat een foto en een persoonlijk afscheidswoord van iedere begeleider, tekeningen en schrijfsels van de kinderen. Het is prachtig. Hier gaat hij later veel plezier aan hebben! 
We krijgen ook een cd-rom mee met foto's en een filmpje. We bekijken het montagewerk op de televisie, samen met de kinderen en de begeleiders. Zoveel mooie herinneringen. 


Indi wisselt vrolijk lieve woorden, knuffels en kusjes met iedereen. Dan vertrekken we. Twee begeleiders wuiven ons uit aan de voordeur. Het doek valt.

Nieuw gezinsleven


Het is zoeken naar evenwicht in onze nieuwe gezin. Indi tast constant de grenzen af. We zorgen voor structuur en proberen met zijn allen één lijn te trekken. Moeilijke oefening.

De gesprekken op maandag leiden tot een verandering van school voor Elke. 

Zitting jeugdrechtbank op 18 oktober 

Hoewel we geen uitnodiging op papier kregen, vinden we vlot onze weg naar de juiste locatie in het justitiepaleis. Papa, mama en zusje arriveren. We wachten samen op de advocate van Indi. Als zij arriveert, kan de zitting beginnen.

De jeugdrechter, een pittige jonge vrouw, bekijkt ons met strenge blik en vraagt wie wij zijn. In haar dossier vindt ze niets terug over een pleegzorgplaatsing. Ze vindt het schandalig dat er beslissingen achter haar rug werden genomen en schrikt nog meer als we vertellen dat Indi intussen al bij ons woont. Ze schort de zitting tijdelijk op.

Als ze de ontbrekende documenten te pakken heeft gekregen, mogen we opnieuw binnenkomen. Uiteindelijk wijst ze Indi voor een jaar aan ons toe. Oef!


Eerste bezoekweekend op 22 oktober


We brengen een opgewonden Indi naar de ouderlijke woonst. Hij houdt de hele autorit lang wijs- en middenvinger van beide handen gekruist, maar wil niet vertellen waarom. 


Hij begroet enthousiast mama, broer en zus. De kinderen starten hun spel. Wij vertrekken met een goed gevoel. 


Op zondag krijgen we een jongen over de vloer in Bollywoodoutfit met een enorme teddybeer in zijn armen. Mama, zusje, halfbroer met partner en halfzus zijn erbij. We praten nog even over het bezoek. Als mama Indi knuffelt ter afscheid, huilt hij hartstochtelijk. De halfzus huilt mee. Ik moet mijn lichaam in de strijd gooien om Indi van zijn mama af te plukken. Even later sta ik met een schoppende, slaande, schreeuwende, jammerende kleine jongen in mijn armen. We houden hem in bedwang, krijgen enkele rake klappen en laten hem dan op de zetel liggen. Na een kwartier geeft hij de strijd op. Hij ligt stilletjes voor zich uit te staren. We dringen niet tot hem door. Elke wel. 


Mijn uitstapje met Elke komt in het gedrang. We krijgen opnieuw ruzie, maar gelukkig strijken we de plooien snel glad en kunnen we toch nog op stap als Indi slaapt.


Laatste week in de oude school


Indi vraagt veel negatieve aandacht op school. Hij krijgt de kans om zijn verhaal te doen en uit te huilen bij de zorgleerkrachten. De juf zet hem in de bloemetjes, bundelt tekeningen van de klasgenootjes en maakt met de kinderen een leuke poster met handafdrukken van iedereen. Indi weigert om er ook maar één blik op te werpen. Als ik hem van school haal, blijft het afscheidscadeau achter in de klas. 

Bezoekregeling


De brief met de bezoekregeling ziet er als volgt uit:

Hier volgen de data van de bezoeken. Volgende weekends gaat Indi naar de ouders van vrijdagavond 18 uur tot zondag 17 uur. De ouders staan in voor het vervoer tijdens deze weekends.

- vrijdag 4 november t.e.m. zondag 6 november 2011

- vrijdag 25 november t.e.m. zondag 27 november 2011

- vrijdag 16 december t.e.m. zondag 18 december 2011

- vrijdag 6 januari t.e.m. zondag 8 januari 2012

We zijn verbaasd over de uitbreiding naar vrijdagavond. Dat kwam niet ter sprake tijdens het gesprek met de consulente. We besluiten ons bij de regeling neer te leggen.

 

Herfstvakantie



Op maandag komen Sien en Noah spelen. We trekken naar een speelplein (mét buis) en ravotten in het bos. 
Tijdens 'schipper mag ik overvaren' vind ik eindelijk mijn drijfveer terug! 

Op dinsdag krijgen we bezoek van mijn vriendin. Het klikt meteen tussen haar en Indi. Samen leggen we hem in bed. 


Op woensdag gaan we naar Bobbejaanland. Indi belt 's morgens naar het CKG om het aan te kondigen en 's avonds belt hij nog eens om zijn relaas te doen.

























Op donderdag doen we rustig aan. Elke moet studeren. 
Indi's mama belt ons op. Ze kan Indi niet om 18 uur komen halen omdat de nachtwinkel op dat uur open gaat. Ik lees haar de brief voor met de bezoekregeling, vertaal deze nog eens naar het Engels en zeg haar dat wij de regeling strikt moeten respecteren. Ze neemt hier geen vrede mee en zal contact opnemen met de pleegzorgdienst en de consulente. Als ze Indi aan de lijn heeft, vertelt ze hem dat ze misschien niet kan komen. 
Ik neem uitgebreid de tijd om Indi uit te leggen waarom zijn mama misschien niet kan komen, waarom hij niet thuis mag wonen en waarom hij bij ons is. Ik vertel dat de jeugdrechter de baas is en dat we allemaal moeten doen wat zij zegt. 
"Mag ik dan nog eens in het CKG slapen?"
"Dat gaat niet lukken. Een ander kindje slaapt nu op je kamer. We zullen nog eens op bezoek gaan, vind je dat goed?"
"Ja! Dan ga ik vertellen dat ik bij mama en papa ga wonen. Wat gaan jullie met mijn bed doen als ik terug bij mama woon?"
"Oh, misschien verkopen of weggeven."
"Nee nee, je moet naar het CKG een ander kindje halen. Ali wil wel!"
"Weet je nog hoe die mij heeft ondergesabberd?"
"Ja, hahahaha."


Als Indi eindelijk slaapt, mail ik Ann over het telefoontje van de mama.



Op vrijdag belt Ann. We moeten ons strikt aan het afgesproken uur houden. Ze heeft dit telefonisch aan de papa meegedeeld, maar die heeft boos ingelegd. Later mailt ze dat ze de mama te pakken kreeg. Zij reageerde rustiger en beloofde Indi op het afgesproken uur op te halen.


Om Indi een beetje afleiding te bezorgen, gaan we zwemmen.


Stipt om 18 uur staan de papa en het zusje aan de deur. Indi vertrekt vrolijk. Drie minuten lang heb ik hartkloppingen. 


Sien's mama Agnes en ik treffen elkaar in ons stamcafé. Heel toevallig delen wij deze gezellige stek al jaren zonder elkaar te kennen. We voelen er ons allebei geliefd en geborgen. We spelen pool en laten ons tot twee maal toe door de tegenpartij afdrogen.


Op zaterdag voel ik mij down. Niet leuk voor mijn huisgenoten! 's Avonds gaat Elke naar haar papa en wij gaan dineren bij onze collega-pleegouders Tim en Sam. We vertellen ons verhaal en vinden troost en steun bij deze goede vrienden. Zij geven ons het gevoel dat we er niet alleen voor staan.

En dan is het alweer zondag

Sam slaagt erin mij te motiveren om opnieuw te bloggen.

Lieve sympathisanten, het is een hele brok lectuur geworden over een moeilijke periode. Een inhaalmanoeuvre. Bedankt voor de luisterende oren en de lezende ogen!

Liefs

Dine