Donderdagochtend 10 november. Ik babbel met Pat, mama van Bie.
Keuvelende mama's aan de schoolpoort. Ik zag ze vroeger vaak in mijn ooghoeken terwijl ik naar het werk spurtte. Vandaag ondervind ik de bizarre luxe van een gesprek zonder de stress van tijdslimieten. De herfstzon zorgt voor extra comfort. Pat laadt mij op met energie. Ze is een engel.
Ik breng het grootste deel van de dag door op de boekenbeurs. Heerlijk!
Voor ik Indi van school haal, wip ik de Delhaise binnen. Mijn gsm gaat af. Sandrine van de pleegzorgdienst stelt zich voor. De vraag hoe het met ons gaat, werkt als een rode lap op een stier. Ik begin te razen over de moeilijke momenten van de afgelopen weken, het tekort aan steun van professionelen en de frustraties die hieruit zijn ontstaan. Sandrine luistert rustig en stelt voor dat ze zo snel mogelijk bij ons langskomt. We maken een afspraak: dinsdagavond om 18.30 uur.
Ik bel mijn man met het nieuws en verlaat de winkel zonder aankopen. Indi en ik doen het straks wel samen.
Eindelijk, een maand na de pleegzorgplaatsing, krijgen we ons eerste huisbezoek. Zo hoort het niet! Uiteraard zijn er excuses en verzachtende omstandigheden.
We duimen dat er vanaf dinsdag een intensievere communicatie van start kan gaan. We hebben veel steun gehad aan onze familie, vrienden, kennissen en collega's, maar daarbovenop hebben we nood aan professionele begeleiding.
Het kan vanaf dinsdag alleen maar beter gaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten