Dolfje Weerwolfje

Pleegzorg Vlaanderen trakteert op de première van de film Dolfje Weerwolfje. De Hollandse en de Vlaamse cast is aanwezig. Voor het bewaken van de privacy - want er is ook pers - hebben de organisatoren een leuke oplossing bedacht: maskertjes. Een cinemazaal vol gemaskerde pleegkinderen en lachende pleegouders. Het geeft een gevoel van samenhorigheid.
Dolfje verandert vanaf zijn zevende verjaardag bij volle maan in een wit pluizig dier: een weerwolf. Zijn pleegbroer vindt het wel cool, maar Dolfje zelf is bang dat hij door zijn pleegouders verstoten zal worden. Buurvrouw Krijtjes, van wie Dolfje een kip heeft verslonden, zet een val. Dolfje kan ontsnappen, maar daardoor komt zijn ware aard aan het licht. 

De hele tijd zit Indi geboeid bij Zappa op schoot. Als de lichten in de zaal aangaan, vraagt hij: "gaan we nog eens kijken?"

 

Kaat en Bruno kennen we van de cursus voor kandidaat-pleegouders. Zij hebben hun weekendpleegzoon meegebracht. De jongens spelen uitgelaten terwijl wij bijpraten. En ballonnen opblazen, want af en toe sneuvelt er één. Amai mijn oren!

Bruno is een gekkerd. Ik zie hem in staat om de waterafvoer te repareren in het badpak van zijn vrouw, net als de papa in de film. Kaat is een vrolijke meid. Als Zappa vertelt over ons voornemen om een reünie te organiseren met alle cursisten, roept ze: "nodig ons maar uit hoor!". Dat klinkt zo hilarisch spontaan, dat ik terstond beslis: "dat komt op de blog." Dus, Kaat, bij deze.....

Leen

Tot nu toe kregen we van de pleegzorgdienst een zevental medewerkers over de vloer. Nummer acht is Leen. Met haar elf jaar ervaring is ze een doorwinterde begeleidster. 

Leen komt op woensdagochtend langs om kennis te maken. Ik herken haar van de lenteontmoeting. Alsof ik schade heb in te halen en omdat ik een ochtendmens ben, ontpop ik mij tot taterwater. In mijn enthousiasme onderbreek ik Zappa soms. Leen luistert aandachtig, neemt notities en stelt oplossingen voor. 

De kinderwerking is intussen opgestart: Sandrine observeert Indi tijdens spelmomenten op school en doet binnenkort een voorstel voor verdere begeleiding.

Bijkomende info over de kinderwerking:
Voor zover hun problematiek kadert binnen pleegzorg kunnen kinderen vanaf 5 jaar bij de pleegzorgdienst terecht voor een belevingsonderzoek en voor individuele begeleiding door onze psychologe, orthopedagoge en/of psychologisch assistente. Loyauteitsproblemen, verwerking van de pleegplaatsing, identiteitsvragen, problemen rond de voorgeschiedenis kunnen in de individuele begeleiding opgenomen worden.
Naast de individuele begeleiding van kinderen en jongeren biedt de pleegzorgdienst ook de mogelijkheid van oudergesprekken en werken ze aan contactherstel tussen ouders en kinderen.
De kinderwerking is gestoeld op een systeemtheoretische benadering. Tijdens de sessies met kinderen, zowel in het kader van belevingsonderzoek als langdurige begeleiding wordt er niet alleen gebabbeld (bij de één al wat meer dan bij de ander), er wordt ook veel gespeeld, geschilderd, geknutseld, geboetseerd.

Verder te ondernemen stappen zijn het plannen van een kabinetsgesprek bij de jeugdrechter en herstel van communicatie met Indi's ouders. Het doel hiervan is de onduidelijkheden weg te werken. Ook dochter Elke blijft niet in de kou zitten. Ze mag bij Leen op gesprek zodat zij ook eens kan ventileren.

Sandrine en Leen. Twee lichtpuntjes in donkere pleegzorgtijden...

clown Rocky

Hoi Indi

Omdat het nu mijn beurt is om van pleegzorgverlof te genieten, kan ik jou wat meer 'plegen' dan Dine. 's Morgens ontbijten we samen. Ik zorg ervoor dat je brooddoos, koekendoos en drinkbus gevuld zijn, we kleden ons met wisselend succes aan, we geven de poezen eten en ik breng je naar school en ga je 's middags terug halen. Soms met de fiets, soms met de moto en heel af en toe met de auto.

Als we 's morgens voorbij de bolderkar van de buitenschoolse opvang fietsen – in januari mag jij daar ook eens inzitten – roepen verschillende stemmetjes je naam. Zij kennen jou, maar jij kent hen niet. Het duurt even voor ik besef dat dat maar logisch is: zij hebben maar één nieuwe naam te onthouden, jij wel … veel te veel.

Dat je geen onopvallende verschijning bent, zal daar ook wel iets mee te maken hebben. Je karamelkleurige huid waar menig zonnebankabonnee zich blauw voor wil betalen, je – soms te luide – guitige schaterlach, je amandelvormige glinsterogen die zelfs de kassière van het Ikea-restaurant doen smelten … je hebt je fietsvlag enkel in het verkeer nodig om op te vallen.

En alsof dat niet genoeg is, ben je zelden te betrappen op stilzitten. Waar blijf je toch al die energie halen? Op het sinterklaasfeestje van Dine's werk stond je al op het podium "heen en weer te wippen" voor Clown Rocky zijn vraag naar medewerkers had afgemaakt. Ook al willen we competitiegeest een geschikt plaatsje geven in je beleving van het samenzijn met andere kinderen, toch was ik een beetje fier dat je tweede eindigde bij de stoelendans. 

Als het weekend is of woensdagmiddag, dan zoeken we een bezigheid om wat stoom af te laten. We gaan dan met de 'flipovercar met afstandsbesturing' die de sint je bracht, rijden tot de batterijen leeg zijn. Gelukkig zijn die herlaadbaar. Of we fietsen langs het kanaal tot aan het park waar we de eenden en ganzen voederen en waar je toch al eens met beide voeten in het water stond naar het spreekwoord "wie niet horen wil, wordt nat". Als het enigszins kan, gaan we zwemmen op zondagochtend. Het zwembad is voor mij 'jouw vloeibare groeimeter'. Ik zie je elke keer weer nieuwe uitdagingen aangaan en met een sprekend gemak volbrengen. We kunnen elkaar al in de ogen kijken – onder water – met onze zwembrilletjes. Nog even watertrappelen en we gaan echt leren zwemmen!

Ook samen sprookjes lezen 'even voor het slapengaan' is een beleving op zich met jou. Hoe je ervan geniet als ik een stemmetje van een oude oma of een heks nadoe. Ik zal maar eens onder het bed kijken, want volgens mij zou Dine het durven opnemen. En daarna ga je met maar een beetje tegenstribbelen je bedje in. Je doet dat goed hoor, je komt er niet meer uit tot 's morgens. Tot ik zeg dat het tijd is om op te staan, te ontbijten, de brooddoos en de koekendoos, enz …

Liefs

Zappa

de rode loper

Vorige zondag zetten pleegouders in Vlaanderen hun deuren open. Je kon bij het pleeggezin thuis kennismaken met pleegzorg. Bij elk pleeggezin was ook een begeleider aanwezig van de pleegzorgdienst. Om het plaatje voor de bezoeker compleet te maken.

De affiche vind ik schattig. Indi staat er ook tussen. Ik zou op ieder figuurtje wel een naam kunnen plakken. In de begeleiding van jonge kinderen werkt men vaak met playmobil. Deze methodiek maakt de verhoudingen tussen de verschillende betrokkenen duidelijk en brengt de dialoog op gang.

De ervaren pleegmoeder die onze 7-stap mee begeleidde, Anna, rolde ook de rode loper uit. De bijna volwassen pleegkinderen in haar gezin waren bijzonder relaxt en bereid om de bezoekers uitgebreid te woord te staan. Mooi zo!

Ik rol de virtuele rode loper uit: vrienden van vrienden, Iris en Leo, die overwegen om pleegouder te worden, vonden de weg naar deze blog. Ze hebben intussen hun kandidatuur ingediend en wachten nu op het vervolg. Met Iris mail ik regelmatig. Ik vat haar relaas van afgelopen zondag samen:

We bezochten, in het verre Limburg, een gezin met vier pleegkinderen. De pleegouders zijn dertigers, zonder eigen kinderen. Ze doen al acht jaar aan pleegzorg. We krijgen een eerlijk antwoord op onze vragen, ook als het niet zo positief is. Al loopt het soms moeilijk, ze zouden het zeker opnieuw doen.
Een mooie anekdote is dat de oudste geen papa en mama zegt, maar in de klas altijd praat over zijn 'ouders'. Niemand van de leerlingen en leerkrachten weet dat hij een pleegkind is. Er is dus toch hechting, ook al laat hij het niet zien.

De begeleidster van de pleegzorgdienst vertelt dat een volledig bezoekrecht altijd loopt van zaterdag 11 uur tot zondag 16 uur. Ik zeg dat ik iemand ken bij wie het bezoek start op vrijdag 18 uur. Ze kan het bijna niet geloven. Verschillen de regels in Limburg zo veel van die in de provincie Antwerpen? Ik weet dat de provincie Limburg heel hard rond pleegzorg werkt. Meer dan de provincie Antwerpen.

Er komt nog een gezin op bezoek, waarvan de mama zelf in een pleeggezin heeft verbleven. Ze denkt er heel positief aan terug en heeft nog contact met haar pleegouders. Ze droomt ervan zelf pleegmama te worden. Iedere dag ziet ze aan de school van haar dochter kinderen, die terug naar de instelling moeten. Dit geeft de doorslag om de stap te zetten. 

Door dit bezoek staan we er nog veel positiever tegenover dan eerst. We hebben allebei het gevoel dat het goed is dat we de stap naar pleegzorg hebben gezet.

Iris, het is fijn om jullie stappen in de pleegzorg vanop afstand te kunnen volgen. Ik wens jullie veel leerrijke en boeiende momenten tijdens de voorbereiding. Ik wil aan de virtuele zijlijn blijven staan om jullie verhaal te zien groeien tot iets moois, waar ik mijn kleine bijdrage aan heb kunnen leveren. De pleegzorgwereld is klein, dus wie weet komen we elkaar eens in het echt tegen!

Liefs

Dine

derde bezoekweekend

Terwijl we wachten op het belsignaal, zitten manlief en ik met Indi op de zetel. Mijn maag zit in de knoop. Angst. Zorgen ze daar goed voor hem? Zal hij zondag opnieuw boos zijn als mama hem bij ons moet achterlaten? Gaan we dan afdoende kunnen uitleggen waarom hij (nog) niet thuis kan wonen?

Ik bestel alvast online een hulpmiddel: 'Ik ben een pleegkind' van Karien Dieltiens. Een voorleesboek voor kinderen vanaf 5 jaar.

Omdat het niet goed gaat met zijn moeder, woont Lorenzo tijdelijk in een pleeggezin.
Hij vindt het niet fijn, mist zijn hond, mama en broer. Zijn pleegouders en hun dochtertje Claartje doen hun best om het prettig te maken, maar Lorenzo is stil en verdrietig. Beetje bij beetje slaagt Claartje er in om met Lorenzo te praten en te spelen. Wanneer hij jarig is, wacht hij vol ongeduld op zijn mama. Ze komt niet. Om zijn ontgoocheling op te vangen, organiseert pleegpapa Tom een verrassing: ze gaan een voetbalmatch bijwonen en daarna gaan ze Lorenzo’s hond ophalen. Wanneer Claartje daardoor jaloers wordt, is het de beurt aan Lorenzo om te troosten.

 

Een pleegkind in huis halen is geen gemakkelijke opdracht. Het gezin moet zich aanpassen aan de nieuwkomer, die meestal niet gelukkig is met de situatie. Lorenzo mist zijn familie, maar merkt dat het in zijn nieuwe gezin best meevalt. Toch blijft elke dag een verrassing. Voor beide partijen.
Dit boek probeert een realistisch beeld te geven van wat pleegzorg kan inhouden. De belevenissen van Lorenzo zijn uit het leven gegrepen. De emotionele wervelstorm waarin pleegkinderen zich bevinden, is niet te onderschatten.

Lezen en schrijven zijn ideale bezigheden om mijn zinnen te verzetten. Verder wacht er nog de afwas, was, strijk, kuis en de boodschappenlijst. Ik ben vroeg wakker en begin aan alles tegelijk. Chaos in mijn hoofd betekent chaos in huis en eindigt meestal met hoofdpijn en een hoop halfafgewerkte projecten. De beste manier om dit te voorkomen, is het opstellen van een takenlijst en die één voor één af te werken. Daarbij zet ik de kookwekker op 15 minuten. Tot die afloopt, mag ik niets anders ondernemen dan de huidige taak. 

On your marks ... get set ... go!



 

terugkomavond

De dikke mist kort onze reistijd niet in, waardoor we als eersten arriveren. 

Samen met Ilse en Gerda van de pleegzorgdienst zitten we met 23 enthousiaste mensen rond de tafel: acht koppels, één pleegmoeder van wie de partner thuis is bij de kinderen, en vier alleenstaande pleegmoeders. Twee koppels en een pleegmoeder kennen we al van de 7-stap.

Als opwarmer vragen Ilse en Gerda om een kaartje uit te kiezen dat ons als pleeggezin typeert. Impulsief gaan we voor een theater, maar bij nader inzien kiezen we voor een folder met informatie over alle zwembaden van de stad. Zwemmen is een belangrijke zondagvoormiddagactiviteit. Indi is in één maand geëvolueerd van angstig kantzitterje naar onvervaarde duik- en glijdurfal. 

Ilse vraagt iedere deelnemer om zichzelf en het pleeggezin voor te stellen en de keuze van het kaartje te duiden. De symboliek is soms knap gevonden. Zo kiezen Sam en Tim voor een foto van twee lieveheersbeestjes op een tak met twee grote dauwdruppels en één kleine, die nog moet groeien. Een pleegmoeder vertelt een anekdote bij de door haar gekozen afbeelding van een kom spaghetti met daarbovenop een poes. De lachsalvo's bepalen de sfeer voor de rest van de avond. 


Bij de volgende opdracht krijgen we een roze en een gele post-it. Op de gele noteren we de 'deugddoeners'. Op de roze de 'energievreters'. We kleven onze post-it's netjes gegroepeerd op het bord. Er volgt een levendig rondetafelgesprek. Als we praten over dingen die moeilijker lopen, is er veel herkenbaarheid. Het is verrijkend te vernemen hoe anderen soortgelijke problemen hebben opgelost. 


Een frustratie die alle pleegouders delen, is het ontbreken van telefoonpermanentie in het weekend. Wie met een acuut probleem zit, vindt het niet fijn om een antwoordapparaat aan de lijn te krijgen. 
Ilse en Gerda erkennen de problematiek. Het is echter niet gemakkelijk om weekendpermanentie georganiseerd te krijgen. 'We nemen het mee naar de bevoegde instanties', is het enige wat zij eraan kunnen toevoegen.


Net als in de 7-stap is de avond veel te snel voorbij. We praten nog na met Jan en Lien, een sympathiek jong koppel. Jan noemt de groep pleegouders nuchter en humoristisch. Hij vertelt dat hij zijn mening over zelfhulpgroepen dient bij te stellen. De kracht van de groep is duidelijk doorgedrongen!



'Het kan deugd doen om ervaringen te delen met elkaar', stond in de uitnodiging voor deze terugkomavond. En of dat deugd kan doen! Wat mij betreft, mag dit zich wekelijks herhalen. Neem dat gerust mee naar de bevoegde instanties...

boelie

Zaterdag haalt Sam Elke op om te babysitten. Indi begroet haar met een uitbundige 'dag boelie'. Als hij dat kooswoordje gebruikt, mag je er zeker van zijn dat hij je aardig vindt. 

We vragen Sam of zij en Tim maandag naar de terugkomavond van de pleegzorgdienst gaan. Ze valt uit de lucht. Geen uitnodiging ontvangen! We checken of ze de handleiding voor pleegouders kent. Negatief. Ondernemende Sam gaat de dienst vragen om voor maandag twee extra plaatsen te voorzien. De handleiding kopiëren we wel even.

Indi vindt het niet leuk dat Elke en Sam vertrekken. Hij houdt hen allebei in een wurggreep. Als we buiten staan om de dames uit te wuiven, heeft de hele straat het gehoord. De buren moeten erom lachen. 

Indi heeft van die dagen dat zijn decibels overdreven hoog zijn en we de term 'ADHD' in de mond nemen. Morgenochtend gaan we zwemmen. In de namiddag zijn we uitgenodigd in Sint-Niklaas voor een bezoek aan Sinterklaas. Met al die zwarte pieten in de buurt zingt hij vast een toontje lager!