de rode loper

Vorige zondag zetten pleegouders in Vlaanderen hun deuren open. Je kon bij het pleeggezin thuis kennismaken met pleegzorg. Bij elk pleeggezin was ook een begeleider aanwezig van de pleegzorgdienst. Om het plaatje voor de bezoeker compleet te maken.

De affiche vind ik schattig. Indi staat er ook tussen. Ik zou op ieder figuurtje wel een naam kunnen plakken. In de begeleiding van jonge kinderen werkt men vaak met playmobil. Deze methodiek maakt de verhoudingen tussen de verschillende betrokkenen duidelijk en brengt de dialoog op gang.

De ervaren pleegmoeder die onze 7-stap mee begeleidde, Anna, rolde ook de rode loper uit. De bijna volwassen pleegkinderen in haar gezin waren bijzonder relaxt en bereid om de bezoekers uitgebreid te woord te staan. Mooi zo!

Ik rol de virtuele rode loper uit: vrienden van vrienden, Iris en Leo, die overwegen om pleegouder te worden, vonden de weg naar deze blog. Ze hebben intussen hun kandidatuur ingediend en wachten nu op het vervolg. Met Iris mail ik regelmatig. Ik vat haar relaas van afgelopen zondag samen:

We bezochten, in het verre Limburg, een gezin met vier pleegkinderen. De pleegouders zijn dertigers, zonder eigen kinderen. Ze doen al acht jaar aan pleegzorg. We krijgen een eerlijk antwoord op onze vragen, ook als het niet zo positief is. Al loopt het soms moeilijk, ze zouden het zeker opnieuw doen.
Een mooie anekdote is dat de oudste geen papa en mama zegt, maar in de klas altijd praat over zijn 'ouders'. Niemand van de leerlingen en leerkrachten weet dat hij een pleegkind is. Er is dus toch hechting, ook al laat hij het niet zien.

De begeleidster van de pleegzorgdienst vertelt dat een volledig bezoekrecht altijd loopt van zaterdag 11 uur tot zondag 16 uur. Ik zeg dat ik iemand ken bij wie het bezoek start op vrijdag 18 uur. Ze kan het bijna niet geloven. Verschillen de regels in Limburg zo veel van die in de provincie Antwerpen? Ik weet dat de provincie Limburg heel hard rond pleegzorg werkt. Meer dan de provincie Antwerpen.

Er komt nog een gezin op bezoek, waarvan de mama zelf in een pleeggezin heeft verbleven. Ze denkt er heel positief aan terug en heeft nog contact met haar pleegouders. Ze droomt ervan zelf pleegmama te worden. Iedere dag ziet ze aan de school van haar dochter kinderen, die terug naar de instelling moeten. Dit geeft de doorslag om de stap te zetten. 

Door dit bezoek staan we er nog veel positiever tegenover dan eerst. We hebben allebei het gevoel dat het goed is dat we de stap naar pleegzorg hebben gezet.

Iris, het is fijn om jullie stappen in de pleegzorg vanop afstand te kunnen volgen. Ik wens jullie veel leerrijke en boeiende momenten tijdens de voorbereiding. Ik wil aan de virtuele zijlijn blijven staan om jullie verhaal te zien groeien tot iets moois, waar ik mijn kleine bijdrage aan heb kunnen leveren. De pleegzorgwereld is klein, dus wie weet komen we elkaar eens in het echt tegen!

Liefs

Dine