frustrerend

Het boekje voor Indi gaat door enthousiaste handen. De hulpgoederen stromen binnen. Pleegvader in spe legt de laatste hand aan de zolderkamer zodat dochterlief eerstdaags kan verhuizen. We stappen al eens stiekem voorbij het CKG.


Verder is het stil.


Een week nadat E en L ons het dossier van Indi zijn komen voorstellen, bel ik E op. Ze heeft niet stilgezeten. Na herhaalde pogingen om de ouders aan de lijn te krijgen, sprak ze iemand van de familie, die haar in gebroken Engels vertelde dat het gezin in Indië vertoeft. Voor onbepaalde tijd. Tenzij de dienst voor pleegzorg drie retourtjes Delhi sponsort, kan de ontmoeting met de ouders niet onmiddellijk plaatsvinden.


Kunnen we Indi dan al ontmoeten? Strikt genomen niet. Het is weinig gebruikelijk de eerste fase in de procedure over te slaan. E gaat trachten de consulent van de jeugdrechter te pakken te krijgen om de toelating te vragen toch al verdere stappen te zetten.


Hoe je het verhaal ook draait of keert, en dat doen we meerdere malen per dag, de afwezigheid van de ouders blijft wringen. Voor Indi is het belangrijk dat er een soort van overdracht kan gebeuren, een vorm van toelating om een nieuw gezinsleven tegemoet te gaan. Een basis voor verder contact, hoe sporadisch ook, zodat hij niet met vragen over zijn roots blijft zitten.


Ruim anderhalf jaar lang hebben we aan onze omgeving uitgelegd waarom kandidaat-pleegouders zo lang moeten wachten op een match. Nu zullen we moeten verklaren waarom gematchte kandidaat-pleegouders zo lang moeten wachten op een plaatsing. Best wel frustrerend!