mannenweekend

Hi5 Indi, 

Deze editie van de blog mag ik, je pleegpapa, "reporter ter plaatse" spelen. Dine is er niet het hele weekend bij, dus 't is een beetje 'mannenweekend'. 

Zaterdagvoormiddag staat steevast winkelen op het programma. Je blijft dat voortreffelijk doen. Even probeer je met een geweldige vanzelfsprekendheid een pak snoepjes in het winkelkarretje te smokkelen. Ik wijs je er op dat we dat best even vragen en een oud dametje komt naar me toe en zegt "gij brengt die goe groot"… Af en toe een pluim geeft je vleugels.

In de namiddag moet Elke naar de zangles en Dine gaat met haar mee. Elke gaat na de les naar haar papa. Je bent de rest van het weekend 'enig kindje'. We besluiten niet op Dine te wachten en we halen de fietsen van stal. We rijden langs het kanaal, helemaal tot in Oelegem. Ik weet daar een leuke taverne met lekkere ijsjes. De taverne is gesloten … Niet getreurd, onderweg zagen we een ijskarretje, een eindje voor de wei met lama's. Natuurlijk kies je voor dat raketmodel met al die opzichtige kleurtjes! 

Ik vertel je over het park van Schilde waar wilde ezels grazen. Aan de ingang van het park staat een oud mannetje eendjes te voeren. Alleen met je ogen maak je hem de zak met stukjes brood afhandig. Zou je nu al doorhebben hoe sterk dat wapen van je mooie ogen is? Gelukkig is de zak van papier want hij gaat met de laatste stukjes brood mee de vijver in. "Gaan we nu naar de zebra's?" vraag je. De ezels zijn zo verdrietig over deze zwart-wit-voorstelling dat ze zich niet laten zien. We spreken af dat we eens terugkomen met Dine, die weet de ezels wel te vinden. En je teleurstelling is zo weer opgelost. 




Onderweg naar huis leg ik je uit dat bloemen niet gemaakt zijn om geplukt te worden. Zelden een stel wenkbrauwen zo een uitdrukking van overpeinzend ongeloof zien maken. 

De tijd gaat supersnel als het leuk is en voor we het goed beseffen is er het avondmaal, nog wat spelen en dan bedtijd. Morgen is er weer een drukke dag. Omdat het zandmannetje wat vertraging heeft, kom ik je nog even troosten met een led-lampje voor onder je hoofdkussen. Sst, niemand zeggen, een mannengeheimpje.

Zondagochtend schijnt de zon heerlijk. Dine moet vroeg weg. Het is openbedrijvendag en straks gaan we haar bezoeken op haar werk. Eerst gaan we zwemmen in het zwembad met de leuke glijbaan. Je imiteert mij en andere kinderen en ik zie je vloeiend leren zonder dat je het zelf weet. Eens terug buiten neem je de sleutels van me af. Je wil zelf het slot van de fietsen losmaken.

's Middags maken we croque-monsieurs. Aja, 't is mannenweekend! Dan vertrekken we naar "de politie en de brandweer" zoals je het opleidingscentrum waar Dine werkt, omschrijft. Het wordt een dolle namiddag. Je zit in politiewagens, op politiemoto's, zelfs in de cockpit van een vliegtuig. Je bent de ster van de dag, want de collega's van Dine hoorden al veel over je en ze willen je nu in levende lijve bewonderen. 

Ook oma komt op bezoek. Ze wil binnen enkele minuten ook jouw oma zijn, maar zo gaat dat niet bij jou hé? De aanpak van Bine, de zus van Dine, en Wiene, haar man, doet het ijs sneller smelten. Zeker met een paar 'pipi-mopjes". Mannenhumor hé.

Ik breng je alleen terug naar de instelling. Da's even wennen. Ook al omdat we in de andere leefgroep afscheid moeten nemen. Ik leer nog een nieuw stopwoordje van je kennen: mega. Welterusten en tot gauw Mega-Indi!

Onderweg naar huis bedenk ik dat we vergeten zijn de kruisjes op je kalender te zetten. Wout zal er morgen wel aan denken. Mannen hé ...