tweede bezoek aan het CKG

Lieve Indi,


In de negen dagen tussen onze kennismaking en ons tweede bezoek hebben we niet met elkaar gebeld. Het was nog een beetje te vroeg om dat te doen hé.


Vandaag is Elke, je pleegzus, erbij. Ze heeft een grote zak oud speelgoed meegebracht. Meisjesspeelgoed. Jij mag eerst kiezen. De discobal verdwijnt naar je kamer. De poppenkleertjes gaan door een achttal gretige kinderhanden. Met zijn allen kleden we de poppen aan. Jij houdt je op de achtergrond. Als je begeleidster aandringt, kruip je nog meer in je schulp. Geen probleem hoor. We hebben de hele namiddag de tijd.


Je vraagt of we buiten gaan spelen. De kinderen zetten zich enthousiast in beweging. In je te grote broek race je er vandoor op een fiets. Net voor je achter de haag verdwijnt, groet je ons met één hand. Zonder omkijken. Je schaterlacht op de schommel. Je klimt en springt. Vertederd observeer ik je fratsen.


Als het begint te regenen, vluchten we met zijn allen naar binnen. Daar begint een hoop geduw en getrek. Iedereen wil een plaatsje op of naast ons. Het is moeilijk om elk kind aandacht te geven. Voor het avondmaal (spaghetti!) mogen we ons afzonderen in een bezoekersruimte. Alleen met zijn vieren. We worden er stil van. Je eet flink. Champignons lust je niet.  


Na het eten blijven we nog even in de aparte ruimte voor een spelletje 'bal in de vuilnisbak mikken'. Af en toe manen we je aan wat minder luid te roepen. Onze arme oren! 


Als we terug in de leefruimte komen, is het avondritueel aan de gang. Elk kind gaat apart met de begeleidster mee. Pyjama aantrekken. Jij mag kiezen wie jou helpt. Je kiest Elke. Intussen fungeer ik als knuffelmama voor Ali. Terwijl ik hem streel en zacht een wiegelied zing, kwijlt hij me nat.


Als we vertrekken, huilt één van de peuters hartverscheurend. Ze strekt haar armpjes uit naar Elke. We maken het afscheid kort. Het voelt niet lekker je achter te laten. 


Als we voorbij het raam stappen zie ik tussen de vele zwaaiende handen alleen die van jou.


Lieve Indi, tot gauw!


Kus


Dine

juf Rani

Een rode poort. Een immense grasvlakte. Speeltuintjes. Containergebouwen. De directrice staat ons op te wachten. Haar handdruk is stevig en warm.


Terwijl we vertellen over Indi's leven, stapt ze meer en meer mee in zijn verhaal. De praktische bezwaren die ze telefonisch en via mail aanhaalde, lijken niet belangrijk meer. 'We passen er wel een mouw aan'.


Ze stelt ons voor aan de juf van de derde kleuterklas. Juf Rani is van Indische afkomst en kwam op de leeftijd van 6,5 jaar naar België. We luisteren geboeid naar het verhaal van de adoptie en naar de nog levendige herinneringen aan de tijd in Indië. Wat een raakvlakken met Indi! Rani kan een belangrijke sleutelfiguur worden in zijn ontwikkeling. Een vertrouwenspersoon. Een lotgenoot.


De warmte die zowel de juf als de directrice uitstralen, geeft ons een gevoel van thuiskomen. Alles valt op zijn plaats. Dat ik dit nog mag meemaken! In mijn zoektocht naar een geschikte school voor mijn eigen kleuter, botste ik vaak op onverschilligheid of voelde ik mij 'te min'. Dat is duidelijk verleden tijd.


We spreken af met juf Rani dat we op 12 september naar de infoavond komen. Op die manier leren we de andere ouders kennen en zijn we op de hoogte van de praktische afspraken. Juf Rani vraagt ons om een foto mee te brengen. Dan is Indi al een beetje aanwezig en kan ze de andere kleuters voorbereiden op de komst van een nieuwe klasgenoot. Ook het boekje van beertje Brom zal ik meebrengen om de kinderen te helpen begrijpen wat pleegzorg is.


Met de directrice spreken we af dat we goed blijven communiceren. Als de klas dreigt vol te lopen, zal ze onmiddellijk verwittigen. Wij laten zo snel mogelijk de datum weten waarop Indi de overstap zal maken.

schoolkeuze

Indi start op 1 september in de derde kleuterklas van de school die het CKG voor hem koos. Hij zal niet bij Sien in de klas zitten. De band tussen die twee is namelijk zo hecht dat Sien er geen andere vriendschappen op na kan houden. Vandaar de 'scheiding'.


Na de herfstvakantie laten we hem nog in zijn vertrouwde klas. Dat is lastig en onpraktisch, maar Mieke, zijn zorgbegeleider die toevallig bij ons in de straat woont, zal ons helpen met het vervoer. Pas als Indi er klaar voor is (na nieuwjaar?), maken we de overstap.


Er zijn twee kleuterscholen in onze woonplaats. De ene heeft de reputatie prestatiegericht te zijn, de andere zorggericht. De keuze is snel gemaakt!


Ik bekijk de website van de school. Mijn enthousiasme groeit. Juf Rani van de derde kleuterklas heeft een donkere huid en een Indische voornaam. Via e-mail neem ik contact op en leg ik de situatie uit. De directrice antwoordt dat het niet mogelijk is om nu al een kind in te schrijven, dat pas in de loop van het jaar instapt. Ze stelt voor om Indi toch al vanaf 1 september te laten komen. Onmogelijk! Ik maak een afspraak voor een persoonlijk contact zodat we rustig één en ander kunnen duiden.

kennismaking

Lieve Indi,

Als je groot bent, herinner je je onze eerste ontmoeting misschien niet meer zo goed. Daarom schrijf ik je deze brief. Om te bewaren en te herlezen zoveel je wil.

E van de dienst voor pleegzorg laat via een collega weten dat ze niet komt. Andere kindjes hebben haar dringend nodig. L, die ons regelmatig zal bezoeken als je bij ons woont, kan er ook niet bij zijn. Ze heeft vakantie. Ook Elke, je toekomstige pleegzus, is er niet bij. Zij is met haar papa in Londen.

We staan er dus alleen voor. We melden ons aan in het CKG. De vriendelijke dame van het onthaal wijst de wachtruimte en wenst ons veel succes. In de gang treffen we de directrice en de coördinatrice van je leefgroep. Ze herkennen ons meteen, want ze hebben je boekje gelezen. Ze vertellen dat het boekje al bijna stuk is omdat je er zoveel in bladert.

De stoelen in de wachtruimte zien er gemakkelijk uit. Toch gaan we niet zitten, zo nerveus zijn we. Van ver zien we je aankomen. Samen met je CKG-begeleidster Silke stap je moedig door de regen. Oh, Indi, wat ben je klein!

Met nieuwsgierige donkere amandelvormige ogen kijk je ons aan. Je verstopt iets onder je trui. Trots haal je je boekje te voorschijn. Het is niet nat geworden. Dan is het mijn beurt om te laten zien wat ik achter mijn rug verstop: een rugzakje met daarin een bellenblazer. Helemaal voor jou alleen. Je naam staat netjes op de binnenkant geschreven.

Je stopt je boekje in de rugzak en dan is het tijd om opnieuw door de regen te stappen naar je leefruimte. Jij toont de weg. In looppas. Wij volgen traag, want een kleine blonde jongen wil graag weten of wij het brandalarm hebben gehoord, dat een half uur geleden afging. Neen, toen waren wij nog onderweg met de wagen. De jongen vraagt nog waarom we op bezoek komen bij Indi, maar dat zullen we een andere keer uitleggen, want jij bent intussen al naar binnen gerend.

We gaan in een bureeltje zitten. Je nestelt je op de schoot van Silke. Ze vertelt dat je op school een vriendinnetje hebt, bij wie je regelmatig gaat logeren. Sien. Ze vraagt of je van ons de kans gaat krijgen om contact met Sien te houden. 'Graag!' zeggen we en we vertellen over het stapelbed op je kamer, waar Sien een plekje krijgt in het bovenste of het onderste bed, naar keuze. Je knikt ernstig. Je lijkt al na te denken hoe je de verdeling gaat regelen.

Dan heeft Silke het over de timing. Omdat je al heel lang in het CKG verblijft, heb je de tijd nodig om aan de pleegzorgplaatsing te wennen. Ze stelt voor dat je bij ons komt wonen in de herfstvakantie. Intussen kunnen we elkaar wekelijks zien en regelmatig bellen, want dat doe je heel graag.

We praten verder over lievelingseten, -speelgoed, -kleuren. Frietjes, curryworst en ketchup zijn momenteel je favorieten. En ook een beetje 'miejeneis'. Je fietst al op twee wielen en je zwemt graag. Je doet het relaas van de trampoline, die stuk is gegaan omdat er teveel kinderen tegelijk op sprongen. Je legt ons met veel gebaren en weinig woorden uit hoe een vrachtwagen zand heeft geleverd voor het bijvullen van de zandbak. 

'Mogen ze je kamer zien?' vraagt Silke. Je veert recht en rent het kantoor uit, de trap op. Omdat je een snelle rakker bent, slaan de automatische deuren steeds voor onze neus dicht. Aan het eind van een lange gang zie ik je silhouet verdwijnen in de laatste kamer. Je haalt er alles te voorschijn wat je bezit. Tekeningen en knutselwerken van school. Speelgoed. Boekjes. Foto's van Sien en van jou. Je sloefen. Je luierbroekjes voor 's nachts. Je tandenborstel. 

We gaan opnieuw in het bureeltje zitten. Silke zegt dat je mama en papa al lang niet meer zijn langs geweest. Ik vraag of je een foto van hen hebt. Je rent weg en komt terug met een foto van jezelf, ingekaderd in karton en geschilderd in mooie kleuren. Een afdruk van je hand in rode verf. De tekst 'voor mijn liefste moeder'. Je maakte dit fraaie knutselwerk op school, met moederdag in mei. Het wacht op de kast in de leefruimte tot mama op bezoek komt.

Dan mogen we de leefruimte zien. We maken kennis met de andere kinderen en met de begeleiders. Je toont je zitplaats aan de tafel en legt de werking uit van een ballenbaan. 'Zo en zo moet dat, maar de bal is kwijt'. 

Met een balpen maak je een tekening op het schrijfpapier van Silke. Je scheurt het blad slordig af en overhandigt het aan mij. Hoera, een eerste trofee!

Dan maak je een nieuwe tekening.

En nog één, samen met mijn man. Een boot, water, een vis en een haai.

We plannen ons volgende bezoek. Op zaterdag 27 augustus om 14.00 uur komen we bij je spelen. Elke, je pleegzus, komt dan mee. Dit weekend ga je twee nachten slapen bij Sien. Na het weekend zal je ons bellen om te vertellen hoe het daar was.

Als we vertrekken, neem je Silke's hand vast. Je wil mee tot aan de voordeur. Onderweg toon je ons nog even hoe goed je kan steppen. We stellen voor dat je aan de voordeur wacht tot we voorbijrijden in onze wagen. In het deurgat staat Silke met jou in haar armen. Je zwaait heftig. 

We zoeken een Indisch restaurant op en eten Chicken Tandoori en Chicken Tikka Masala. We zijn stil. Moe. Ik kijk nog even naar het extra journaal met de beelden van de ravage op Pukkelpop. Dan ga ik naar bed. Ik droom. Van jou. We wonen samen in het CKG en slapen met zijn allen in een immens groot bed.

Ik hoor je gauw!

Liefs

Dine

hoe het begon

http://dagboekvaneenkandidaat-pleegouder.blogspot.com

Op deze blog vind je het verhaal van de selectieprocedure.

groen licht en een autozitje

Poes Bliksem ligt al 72 uur quasi onafgebroken op het autozitje, dat we voor Indi vanonder het stof haalden. Hij zal zijn nieuwe nestje gauw moeten opgeven.
De consulent van de jeugdrechter gaf namelijk groen licht. We mogen de procedure vervolgen.

Volgende week donderdag, na het avondeten, ontmoeten we Indi. Dochterlief is op dat ogenblik met haar papa in het woelige Londen. Indi zal haar dus pas in een volgende fase leren kennen. Ook onze begeleidster L heeft vakantie. Beide dames zullen hun achterstand vast wel op intensieve wijze inhalen.

frustrerend

Het boekje voor Indi gaat door enthousiaste handen. De hulpgoederen stromen binnen. Pleegvader in spe legt de laatste hand aan de zolderkamer zodat dochterlief eerstdaags kan verhuizen. We stappen al eens stiekem voorbij het CKG.


Verder is het stil.


Een week nadat E en L ons het dossier van Indi zijn komen voorstellen, bel ik E op. Ze heeft niet stilgezeten. Na herhaalde pogingen om de ouders aan de lijn te krijgen, sprak ze iemand van de familie, die haar in gebroken Engels vertelde dat het gezin in Indië vertoeft. Voor onbepaalde tijd. Tenzij de dienst voor pleegzorg drie retourtjes Delhi sponsort, kan de ontmoeting met de ouders niet onmiddellijk plaatsvinden.


Kunnen we Indi dan al ontmoeten? Strikt genomen niet. Het is weinig gebruikelijk de eerste fase in de procedure over te slaan. E gaat trachten de consulent van de jeugdrechter te pakken te krijgen om de toelating te vragen toch al verdere stappen te zetten.


Hoe je het verhaal ook draait of keert, en dat doen we meerdere malen per dag, de afwezigheid van de ouders blijft wringen. Voor Indi is het belangrijk dat er een soort van overdracht kan gebeuren, een vorm van toelating om een nieuw gezinsleven tegemoet te gaan. Een basis voor verder contact, hoe sporadisch ook, zodat hij niet met vragen over zijn roots blijft zitten.


Ruim anderhalf jaar lang hebben we aan onze omgeving uitgelegd waarom kandidaat-pleegouders zo lang moeten wachten op een match. Nu zullen we moeten verklaren waarom gematchte kandidaat-pleegouders zo lang moeten wachten op een plaatsing. Best wel frustrerend!