een boekje voor Indi

Hoe leg je aan een kleine jongen uit wat een pleegzorgplaatsing is?

Er bestaan kinderboekjes. Pluk en Prik zijn twee egeltjes, die bij de familie konijn gaan wonen. Beertje Bram stapt in een vergelijkbaar avontuur. 

De opvoeders in het CKG bereiden Indi voor op deze grote stap in zijn leven. Als we een eerste bezoek aan hem brengen, zal hij weten wie we zijn en wat we komen doen.

Om het nog beter te laten doordringen, stellen we zelf een boekje voor hem samen. Het telt 24 bladzijden. Bij elke foto van mens, dier, voorgevel of interieur staat er een korte beschrijving van de eigenschappen van het afgebeelde sujet.

Het zoeken naar een geschikte foto van mijzelf vind ik het moeilijkste. 

Ik wil jong en dynamisch ogen. In die optiek keur ik de afbeeldingen van het afgelopen jaar faliekant af en smokkel ik een twee jaar oude doch 10 kilo zwaardere beeltenis binnen in dit belangrijke naslagwerk.

Een mens moet compromissen maken hé!

namaste

E en L van de pleegzorgdienst hebben ons het verhaal van Indi verteld.

E beschrijft hem als charmant, schattig, levendig en lief. Indi's vader en moeder zijn Hindoe. Daarom eet Indi geen rundsvlees. Hij zit al lange tijd in het CKG. Zijn lievelingskostje is rode kool. Hij zal onze gezinskeuken vast appreciëren.

Hoewel we terstond volmondig en unaniem 'ja' zeggen, vragen E en L ons om de volgende ochtend pas een seintje te geven. Nog volmondiger spreek ik 's ochtends een 'ja' in op de voicemail van E en stuur ik dezelfde boodschap per mail naar L.

Door mijn yoga-ervaring ken ik alvast één woordje Hindi: namaste. Dit betekent 'mijn ziel groet de ziel in jou'.

Namaste, Indi. Ik hoop je heel gauw te ontmoeten!

bliss

Vader is gestorven. Te jong. Ziek en bang. Ik zat naast zijn bed, streelde zijn handen en beleefde intens elk moment van communicatie. 
“Treur niet te lang, wees blij en geniet van het leven,” heeft hij mij en mijn zussen meermaals in het oor gefluisterd. Azijnpissen is mij over het algemeen niet gegeven, maar vaders laatste commando wakkert de levensvreugde toch extra aan.

Mijn animo valt op. De man van de nicht van mijn moeder stelt mij op de koffietafel de vraag of mijn vrolijke glimlach niet ongepast is in deze situatie.

Tien minuten eerder bracht ik het citaat “Bliss is a constant state of mind where one does not feel disturbed either by gain or by loss” (Yogi Bhajan) ten berde. Ik herhaal mijn lijfspreuk. In de oogopslag van de kritikaster zie ik even een sprankel helderheid, die onmiddellijk plaats ruimt voor een aan het fatsoen aangepaste rigueur.

Na het uitwisselen van enkele beleefheidsformules stapt de man de feestzaal en mijn leven uit. Mooi zo!

back on track

In een CKG zit een jongen. Vijf jaar oud en van Indische afkomst. Deze info kwam gisterenochtend telefonisch, samen met de vraag of we zijn pleeggezin willen zijn. Het is het eerste concrete voorstel dat we krijgen sinds we anderhalf jaar geleden geboekt werden als kandidaat-pleegouders, na een intensieve zeven weken durende voorbereidingscursus.


"Het gaat ervan komen op een moment dat je het niet verwacht," zei collega-pleegmoeder A. Inderdaad. Sinds mijn vader vorige week gestorven is, scan ik intens de omgeving af. Bij een dergelijke gelegenheid verwacht ik een tikje tegen het raam. Het is in onze familie namelijk de gewoonte dat men mij een vogeltje stuurt. Maar goed, een telefoontje met langverwacht heuglijk nieuws kan er ook mee door.


Ik heb niet veel voeling met Indië. Zal zijn familienaam even onuitspreekbaar zijn als die van Apu van de Simpsons? In de Colruyt hebben ze kruiden voor chicken tandoori, maar misschien is - of wordt - dit jongetje een even grote friet-met-mayonaisefan als ons Elke?


Aanstaande donderdag krijgen we bezoek van de dames E en L van de pleegzorgdienst. E staat in voor de matching. L wordt de gezinsbegeleidster in dit dossier. Dan krijgen we details over de problematiek van de ouders van de jongen en maken we praktische afspraken voor een eerste bezoek aan het CKG.


Deze blog kondigt het einde van mijn writer's block aan.


Welkom!